Σε αυτό το ευαίσθητο και οικείο σχέδιο, ο καλλιτέχνης αποτυπώνει με δεξιοτεχνία την ήρεμη ανάπαυση μιας γυναίκας που κοιμάται, ξαπλωμένη με χάρη σε μια καρέκλα με καμπυλωτές γραμμές. Οι γραμμές είναι ρευστές και ελαφριές, κυρίως σε μαλακό κάρβουνο με ελαφρές νότες κόκκινου κιμωλίας που περιγράφουν τα περιγράμματα του σώματος και το διακοσμητικό πλαίσιο της καρέκλας. Η επιλογή των μινιμαλιστικών και εκφραστικών γραμμών αποδίδει μια αίσθηση ελαφρότητας, εφήμερης ομορφιάς και τρυφερής ευαλωτότητας, καλώντας τον θεατή να ακούσει σχεδόν την απαλή ανάσα του κοιμώμενου. Η σύνθεση αξιοποιεί τον αρνητικό χώρο, επιτρέποντας στην αέρινη απλότητα του σχεδίου να προκαλέσει ηρεμία και μια στιγμή αιωρούμενη στον χρόνο.

Η περιορισμένη παλέτα χρωμάτων ενισχύει τη συναισθηματική οικειότητα, χρησιμοποιώντας ένα ζεστό, γήινο μείγμα από σέπια και απαλό μαύρο για να δημιουργήσει βάθος χωρίς υπερβολικές λεπτομέρειες. Η χαλαρή αλλά σίγουρη τεχνική αντανακλά επιρροές από τον ιμπρεσιονισμό, όπου η υπόνοια υπερισχύει της ακρίβειας. Φαίνεται σαν ο καλλιτέχνης να αιχμαλώτισε τυχαία μια ιδιωτική στιγμή, αγκαλιάζοντας την ατέλεια για να εκφράσει την γαλήνη και απαλότητα του ύπνου. Το έργο αυτό αντηχεί με ανθρωπιά και τρυφερότητα, εντασσόμενο σε ένα ευρύτερο πλαίσιο πρώιμων εξερευνήσεων του 20ου αιώνα για την καθημερινή ομορφιά μέσω μιας διακριτικής κομψότητας.