Σ' αυτό το μαγευτικό έργο, δύο μορφές αναδύονται από την πυκνή βλάστηση, τα λεπτά χαρακτηριστικά τους φαίνονται σχεδόν αιθέρια στο φόντο των κλημάτων και των φύλλων. Η γυναίκα, ντυμένη με μια εντυπωσιακή μπλε τουαλέτα, αποπνέει ήπια κομψότητα· οι πολύπλοκες πτυχώσεις του φορέματος της ζωντανεύουν· κάθε σφιχτό άγγιγμα του πινέλου μεταφέρει μια αίσθηση κίνησης. Η πλάτη της είναι γυρισμένη, ενώ το μοιραίο ύφος της δείχνει την χάρη της και την τρυφερή στιγμή που μοιράζεται με το παιδί που ακουμπά στον ώμο της. Το παιδί, με τα χρυσά μαλλιά και τη γλυκιά του όψη, φέρει πιο ανοιχτούς χρωματικά τόνους, υποδεικνύοντας τη νεότητα και την αθωότητα, μια αντίθεση που προσθέτει ζεστασιά στη σκηνή.

Αυτό που εντυπωσιάζει αρχικά τον θεατή είναι η επιδέξια χρήση των χρωμάτων: Ο Millais χρησιμοποιεί μια πλούσια παλέτα, με τα ζωντανά μπλε της τουαλέτας να αντιτίθεται στους γήινους τόνους της γύρω βλάστησης. Δημιουργεί μια ονειρική ποιότητα, ξυπνώντας μια αίσθηση νοσταλγίας και αθωότητας. Οι κηλίδες του πράσινου και οι μαλακές καφέ αποχρώσεις της περιβάλλουσας περιοχής μεταφέρουν τον θεατή σε μια ήσυχη άνοιξη, όπου η φύση ανθίζει και η ζωή ευδοκιμεί· η σύνθεση μαγνητίζει απαλά το μάτι, προσκαλώντας μια στιγμή στοχασμού. Η συναισθηματική επίδραση είναι αισθητή- μια αίσθηση οικογενειακής αγάπης και προστασίας, περιτυλιγμένη σε μια σκηνική αγκαλιά που καλεί τους θεατές να πλησιάσουν σε έναν κόσμο όπου η ομορφιά και η καλοσύνη κυριαρχούν.