Het meeslepende kunstwerk neemt ons mee naar een rijk van diepe emoties en betekenisvolle eenvoud. Het toont de kop van een vrouw, omhuld met een delicaat hoofddoek, elegant weergegeven met krachtige penseelstreken in gedempte tinten groen en zwart. De kunstenaar gebruikt een techniek die zijn kenmerkende dikke impasto benadrukt, en creëert een fysieke textuur die uitnodigt tot een intieme verbinding; de patronen van de stof lijken te vloeien en te vouwen, bijna in beweging. Er is een rustige en contemplatieve uitdrukking in de trekken die verborgen blijven, wat suggereert dat er een diepere verhaal van veerkracht en gratie onder de oppervlakte is. De zachte kronkels van het hoofddoek en de zachtheid van de schaduwen dansen elegant samen, waardoor de kijker wordt uitgenodigd om na te denken over het leven van deze naamloze vrouw.

In dit stuk geeft de keuze van de kunstenaar voor een overwegend donkere en aardse palet het werk een emotionele gewicht dat door de eeuwen heen weerklinkt. De levendige groene tinten contrasteren met de hardheid van de zwarte achtergrond, wat misschien een botsing van hoop in het duister symboliseert. Kunsthistorici erkennen deze overgangsfase in Van Gogh's carrière, waarin hij emotionele intensiteit begon te combineren met een gevoel van beweging en warmte; de schildering belichaamt een culturele verkenning van genderrollen in 19e-eeuws Europa. Dit werk is niet alleen een portret; het is een intieme blik op de menselijke ervaring, die ons betovert met zijn stille kracht en betekenis.