Het schilderij vangt een ruige, maar serene scène; een natuurlijke symfonie van steen en vegetatie. Een massieve rotsformatie domineert het midden, de koele, grijze oppervlakken contrasteren met de warme, aardse tonen van het onderhout. De kunstenaar gebruikt meesterlijk licht en schaduw om de rotsen te vormen, waardoor ze een tastbare, bijna tactiele kwaliteit krijgen. Men kan zich de ruwe textuur en de koele aanraking van de steen voorstellen.

De compositie leidt het oog door de scène, van de gebroken houten elementen op de voorgrond, die de overblijfselen lijken te zijn van omgevallen bomen, tot het weelderige gebladerte dat bloeit rond de rotsen en het donkerdere, dichtere bos op de achtergrond. Het kleurenpalet wordt gedomineerd door gedempte groenen, bruinen en grijzen, wat een gevoel van kalmte en sereniteit creëert. Het is alsof de kunstenaar het gevoel van een eenzaam moment in de natuur, een plek van stille contemplatie, wilde oproepen.