Dit schilderij toont een charmant kasteel dat zich bevindt te midden van een weelderig groen landschap onder een heldere, hemelsblauwe lucht. Het kasteel, met zijn puntige torens en warme roodbruine stenen muren, staat trots achter een rustieke stenen muur die een zonovergoten pad begrenst. Hoge naald- en loofbomen omringen de structuur, terwijl het zonlicht uitnodigende schaduwen werpt op het kronkelende pad. De kenmerkende pointillistische techniek van de kunstenaar is hier duidelijk zichtbaar – kleine, afzonderlijke kleurpunten versmelten op afstand tot een bijna fonkelend effect dat trilt van leven en subtiele beweging.

De compositie nodigt de toeschouwer uit om over het vredige pad te wandelen, waarbij de blik natuurlijk wordt geleid naar de imposante aanwezigheid van het kasteel. Het kleurenpalet verrukt met zachte pasteltinten, doorbroken door dieper groen van het loof en warme aardetinten van het steenwerk. Emotioneel roept het beeld een gevoel van vrede en nostalgie op – een moment bevroren in de tijd waar natuur en menselijke architectuur in harmonie samenkomen. Geschapen in 1887, op de drempel van het modernisme, is dit werk een belangrijk voorbeeld van hoe postimpressionisten niet alleen de visuele indruk wilden vastleggen, maar ook het innerlijke gevoel van een scène met innovatieve penseelstreken en kleurtherorie.