In deze exquisiete compositie worden we getransporteerd naar een weelderige tuin vol delicate bloemen die speciaal lijken te bloeien voor de afgebeelde figuren. De scène ontvouwt zich met de mythologie van Adonis, de belichaming van jeugdige schoonheid, die vredig in het gras ligt, badend in het gouden licht van de late namiddag. Rondom hem staan gracieuze figuren—een exquise combinatie van etherische schoonheid en tederheid. De vrouwen, in vloeiende gewaden en met zachte gezichten, lijken om hem te treuren, waardoor een gevoel van intimiteit en tragedie ontstaat dat bijna in de lucht hangt. De jonge cherubs, onschuldig maar contemplatief, verzamelen bloemen, wat een laag van puurheid en hoop toevoegt aan deze anderszins treurige bijeenkomst. Dit contrast tussen leven en dreigende verlies spreekt boekdelen; het dwingt de kijkers om na te denken over de vergankelijke natuur van schoonheid, en roept bittere emoties op die lang aanhouden nadat men het doek heeft verlaten.

De kunstenaar creëert behendig het verhaal door zijn meesterlijke gebruik van kleur, waarbij hij zachte pasteltinten mengt met diepere tonen om een gevoel van diepte en emotie te creëren. De balans tussen licht en schaduw versterkt de textuur van het weelderige landschap, waarbij de bomen de compositie omlijsten, de ogen naar de centrale figuur leiden. Waterhouse vangt niet alleen de fysieke vormen, maar ook de rijke emoties van verlangen en melancholie—alles wordt overgebracht met een schilderachtige vloeibaarheid die de kijker in de scène trekt. De historische context van het einde van de 19e eeuw weerklinkt hier, aangezien kunstenaars klassieke thema's omarmen en hen een moderne gevoeligheid geven. Dit schilderij staat niet alleen als een representatie van de mythologie, maar ook als een afspiegeling van sociale opvattingen over schoonheid, jeugd en de tijdelijke essentie van het leven, waardoor het een belangrijk werk wordt in de canon van de mythologische kunst.