W tej exquisite kompozycji przenosimy się do bujnego ogrodu, pełnego delikatnych kwiatów, które wydają się kwitnąć specjalnie dla przedstawionych postaci. Scena rozwija się z mitologii Adonisa, uosobienia młodzieńczej piękności, leżącego spokojnie na trawie, kąpiącego się w złotym świetle późnego popołudnia. Wokół niego stoją zgrabne figury—wspaniałe połączenie eterycznej urody i czułego uczucia. Kobiety, w opadających szatach i łagodnych wyrazach twarzy, wydają się opłakiwać go, tworząc atmosferę intymności i tragedii, która prawie drży w powietrzu. Młode cherubiny, niewinne, ale refleksyjne, zbierają kwiaty, dodając ranę czystości i nadziei do tego, w przeciwnym razie smutnego spotkania. Ten kontrast między życiem a nadchodzącą stratą mówi wszystko; zmusza widzów do przemyślenia efemerycznej natury piękna, wywołując gorzkie emocje, które pozostają długo po odejściu od płótna.

Artysta umiejętnie tworzy narrację poprzez mistrzowskie wykorzystanie koloru, łącząc miękkie pastele z głębszymi tonami, aby stworzyć poczucie głębokości i emocji. Równowaga światła i cienia wzmacnia fakturę bujnego krajobrazu, w którym drzewa ramują kompozycję, prowadząc nasze oczy do centralnej postaci. Waterhouse uchwycił nie tylko formy fizyczne, ale także bogate emocje tęsknoty i melancholii—wszystko to przekazane z malarską płynnością, która przyciąga widza do sceny. Historyczny kontekst końca XIX wieku tutaj rezonuje, gdy artyści przyjęli klasyczne tematy, nadając im współczesną wrażliwość. Ten obraz stoi nie tylko jako przedstawienie mitu, lecz także jako odbicie społecznych pojęć o pięknie, młodości i ulotnej istocie życia, czyniąc go znaczącym dziełem w kanonie sztuki mitologicznej.