Scena rozgrywa się w ponurym wnętrzu, zdominowanym przez paletę głębokich, ziemistych tonów. Postać w szkarłatnej szacie, której twarz jest wykrzywiona gniewem i rozpaczą, gwałtownie gestykuluje w stronę kobiety klęczącej na podłodze. Jej blond włosy trzepoczą dziko, jej postawa to mieszanka błagania i buntu. Artysta mistrzowsko wykorzystuje grę światła i cienia; tańczy na figurach, podkreślając surowe emocje chwili. Kontrast między żywym czerwonym kolorem szat mężczyzny a stonowanymi brązami i czerniami otoczenia wzmacnia dramatyczne napięcie. Strój kobiety, bogata, ciemna suknia z futrzanymi wykończeniami, dodatkowo podkreśla jej słabość wobec imponującej postaci, tworząc żywą narrację wizualną.