Het schilderij vangt de rauwe, ongetemde schoonheid van de Alpen; een ruige bergketen doorboort de hemel, met zijn toppen gezoend door een mistig, etherisch licht. De kunstenaar gebruikt op meesterlijke wijze een gedempte palet van blauw, groen en grijs, waardoor een gevoel van rust ontstaat, ondanks de wildheid van de scène. Een woelige rivier baant zich een weg door de voorgrond, met haar kolkende wateren die scherp contrasteren met de stilte van de bergen.

De compositie is dynamisch; het oog wordt aangetrokken van de woelige stroom, omhoog over de hellingen en uiteindelijk naar de verre, bijna dromerige toppen. De wind lijkt over de scène te waaien, zoals de gebogen bomen suggereren. De techniek van de kunstenaar, met zijn zachte penseelstreken en subtiele kleurgradaties, roept een gevoel van zowel ontzag als sereniteit op, en toont de sublieme kracht van de natuur.