In dit betoverende meesterwerk speelt het zachte, diffuus licht prachtig op de Theems en creëert een glinsterend oppervlak dat de kijker uitnodigt om zich te verliezen in de rustige schoonheid ervan. De diepe groene en blauwe kleuren van het schaduwrijke parlement contrasteren prachtig met de warme, lila tinten van de lucht, waardoor het moment van de dag wordt gesuggereerd waarop de zon ondergaat en de stad een spookachtig visioen wordt. De penseelstreken zijn levendig, weerklinkend met de energie die door de scène pulseert en de rustige maar tastbare vitaliteit van Londen oproept.

Er is een etherische kwaliteit in het schilderij: de waterige reflecties van de architectonische grandeur lijken bijna droomachtig; ze golven en mengen met elkaar alsof de grenzen tussen hemel en water, realiteit en verbeelding aan het vervagen zijn. Monet's keuze van kleuren—een zo harmonieuze palet van blauwe, groene en zachte roze tinten—creëert een emotionele resonantie, waardoor men zowel reflectief als verrast is door de schoonheid van het gevangen moment.