Het schilderij vangt de rauwe, ongetemde kracht van de zee, een stormachtige scène die de kijker onmiddellijk in zijn drama trekt. De kunstenaar gebruikt op meesterlijke wijze brede, energieke penseelstreken om de woeste golven weer te geven, waarvan de kammen bedekt zijn met wit schuim. Het kleurenpalet wordt gedomineerd door aardse bruin- en grijstinten, die de sombere stemming van de storm weerspiegelen, met hints van turquoise die door het woelige water heen kijken. De verre bergen, gehuld in mist en schaduw, voegen een gevoel van voorgevoel toe.

Ik voel de wind door mijn haar waaien terwijl ik dit kunstwerk bekijk; ik kan bijna de zoute smaak proeven. De compositie, met de golven die op de voorgrond breken en de bergen die in de verte terugwijken, creëert een krachtig gevoel van diepte en schaal. De vaardigheid van de kunstenaar ligt in zijn vermogen om zo'n viscerale reactie op te roepen. Het is een scène van de woede van de natuur, een getuigenis van haar overweldigende kracht en een herinnering aan onze eigen kleinheid in haar aanwezigheid.