Dit intrigerend werk van Pieter Bruegel de Oude toont levendig en surrealistisch de zonde van de luiheid, één van de zeven hoofdzonden. De compositie trekt het oog met een wirwar aan figuren, dieren en eigenaardige machines die samenkomen in een bizarre, droomachtige landschap. Het kleurenpalet is monochroom, met gedetailleerde lijnvoering en nauwkeurige arceringen die een sfeer vol allegorie en ironie creëren. Bij nadere inspectie verschijnen kleine scènes: half-menselijke wezens liggen loom uitgestrekt, sommige hangen vast of zijn verstrikt in allerlei apparaten, anderen drijven kalm door het landschap. Het algemene gevoel is van traagheid en inertie, vaardig overgebracht via vormen en gezichtsuitdrukkingen.

Bruegels meesterschap blijkt uit de harmonieuze maar toch chaotische opbouw; alles is verbonden door kronkelige paden en vloeiende architectonische elementen, die een labyrint van traagheid vormen. De grote klok op de achtergrond benadrukt ironisch het thema van verloren tijd, terwijl vreemde hybride wezens lagen van symboliek en humor toevoegen. Het aardse, gedempte palet benadrukt de sombere aard van luiheid zonder al te donker te worden. Historisch gezien behoort dit werk tot Bruegels cyclus over de zeven hoofdzonden, die de morele opvattingen van het 16e-eeuwse Europa weerspiegelt, maar met een speelse verbeelding. Het stuk roept een emotionele reactie op en nodigt de kijker uit tot reflectie op de menselijke kwetsbaarheid, en het staat als een bewijs van Bruegels genialiteit in het combineren van verhaal, satire en detail.