Dit kunstwerk vangt de rustige schoonheid van een winterlandschap, waar zachte tinten het doek domineren. De voorgrond is een zachte helling bedekt met wit, gespikkeld met grasplekjes die door de sneeuw stulpelen, wat de overgang tussen seizoenen suggereert. De huizen op de achtergrond, genest tegen de heuvel, zijn afgebeeld met een zachte maar expressieve toets; hun gedempte tonen smelten harmonieus samen met het met sneeuw bedekte landschap. In de verte rijst een kerktoren elegant op, die de blik naar boven leidt en het leven voor deze rustige scène suggereert. De lucht spreidt zich boven ons uit, geschilderd in warme pasteltinten die een gevoel van rust en stilte oproepen, in contrast met de frisheid van de winterkou. Het lijkt alsof de tijd heeft stilgestaan, de kijker uitnodigend om zich onder te dompelen in de stille fluisteringen van de natuur gedurende dit koude seizoen.

De penseeltechniek in dit stuk is dynamisch maar gecontroleerd, illustratief voor Monets meesterschap in het vangen van licht en sfeer. De streken lijken bijna spontaan, alsof de kunstenaar een moment in de tijd heeft bevroren. Het palet bestaat uit zachte witte, koele blues en warme bruintinten; allemaal harmoniserend om een emotionele reactie van vrede en introspectie op te roepen. Elke penseelstreek draagt bij aan een gevoel van beweging, waarbij een lichte bries tussen de takken van de bomen danst. Dit schilderij vangt niet alleen een landschap, maar nodigt ook uit tot contemplatie over de schoonheid die te vinden is in de stilte en sereniteit van de winter, en belichaamt de kenmerkende impressionistische stijl van Monet die de kijkers aanmoedigt om verder te kijken dan louter representatie en de essentie van het moment te voelen.