Het kunstwerk onthult een indrukwekkend uitzicht over de Wolga na een overstroming en presenteert een sombere maar krachtige weergave van de rauwe kracht van de natuur en de bescheiden aanwezigheid van de mens daarin. De rivier, breed en uitgestrekt, strekt zich over het canvas uit en reflecteert een troebele mix van aardse bruin- en zilverkleurige tinten - een getuigenis van de tumultueuze reis van het water. Resten van ijs drijven loom op het oppervlak, wat suggereert dat de scherpe kou nog steeds in de lucht hangt, terwijl de wolken daarboven loom drijven en samensmelten met de zachte gouden tinten van de horizon.

In de verte komt een kleine nederzetting in zicht, waar de bescheiden structuren omhuld zijn door de stoom die omhoog komt uit een verre fabriek of molen, wat duidt op industriële activiteit en menselijke ambities temidden van de krachtige omhelzing van de natuur. De compositie nodigt de toeschouwer uit om na te denken over de relatie tussen de mensheid en de natuurlijke wereld; het kleine schip, gewiegd door het water, lijkt bijna onbeduidend terwijl het door deze immense wildernis navigeert. Dit atmosferische stuk, doordrenkt van melancholische schoonheid, resoneert met de geest van zijn tijd, en weerspiegelt prachtig de romantiek van de 19e eeuw, terwijl het verwijst naar de voortdurende strijd van de samenleving tegen de krachten van de natuur.