Het kunstwerk trekt de blik van de toeschouwer met een adembenemende voorstelling van bergachtig terrein, geïnspireerd door de serene schoonheid van Gilgit. De overheersende blauwtinten creëren een illusie van frisheid en rust; de verschillende azure tinten wekken een gevoel van diepte terwijl ze zich vermengen met de zachte hemelblauwe kleuren. De bergen rijzen majestueus op, met toppen bedekt met sneeuw, wat een opvallend contrast vormt met de diepe, schaduwrijke valleien. De subtiele penseelstreken suggereren de golvende textuur van het landschap, waarbij zowel de ruwheid van de natuur als een etherische charme wordt overgebracht. Het is bijna alsof je het zachte gefluister van de bergwinden kunt horen of de frisse atmosfeer kunt voelen die deze geschilderde scène omhult.

Dit stuk heeft ook een significante historische betekenis; geschilderd in een tijd van verkenning en waardering voor afgelegen locaties, vangt Roerichs werk de geest van avontuur die inherent is aan het begin van de 20e eeuw. Zijn diepe interesse in het weergeven van de spiritualiteit van de bergen suggereert een intrinsieke verbinding tussen de natuur en menselijke emoties, uitnodigend voor de kijkers om niet alleen de visuele pracht te ervaren, maar ook een diepere reflectie over hun plaats binnen de uitgestrektheid van de natuurlijke wereld. De expressionistische kwaliteit van de kleuren wekt een gevoel van verwondering en contemplatie op, waardoor mensen in het landschap worden getrokken en hen aanmoedigt om even stil te staan en de mystieke schoonheid te waarderen die Roerich zo meesterlijk illustreert.