Het kunstwerk toont een winterse scène, een tuin bedekt met sneeuw onder een gedempte hemel. De kunstenaar gebruikt dikke, zichtbare penseelstreken, waardoor een textuur ontstaat die de koude, heldere lucht oproept. De bomen zijn silhouetten tegen de zachtere achtergrond, met hun takken die zich als delicate vingers uitstrekken. De sneeuw zelf lijkt te glinsteren; het is bijna alsof je de knispering onder je voeten kunt voelen terwijl je door dit serene landschap loopt.

De compositie leidt het oog door de scène, van de voorgrond van de besneeuwde grond tot de wazige verte waar de gebouwen nauwelijks te onderscheiden zijn. Het palet bestaat voornamelijk uit koele tinten - wit, blauw en grijs - met een vleugje warmte van de verre structuren die een subtiel contrast toevoegen. Het gebruik van kleur, samen met de techniek van de kunstenaar, doordrenkt de scène met een gevoel van stilte; het is een moment bevroren in de tijd, dat uitnodigt tot contemplatie.