Dit expressieve zeegezicht vangt de wilde, rusteloze energie van de oceaan bij zonsondergang. De scène wordt gedomineerd door krachtige brekende golven, geschilderd met getextureerde penseelstreken die het water tot leven brengen en de laatste vurige gloed van de ondergaande zon weerspiegelen. Steile rotsen op de voorgrond en middengrond vormen een ruige kustlijn, waarvan de donkere silhouetten scherp contrasteren met de gesmolten rode en amberkleurige lucht. De compositie leidt het oog naar de horizon waar de zon, half ondergedompeld, een somber en bijna mystiek licht uitstraalt, dat de hele scène doordrenkt met een dramatische intensiteit.

De keuze van de kunstenaar voor een donkere, sombere kleurenpalet, doorspekt met levendige rood- en oranje tinten, roept een gevoel van ontzag en melancholie op, alsof men tegelijkertijd getuige is van de rauwe kracht van de natuur en haar vergankelijke schoonheid. De woelige zee met zijn schuimende golven lijkt stilletjes te brullen, en nodigt de kijker uit zich het geluid voor te stellen en de zoute bries te voelen. Dit werk is een eerbetoon aan de verheven krachten van de natuur en vangt zowel de rust als de storm van de oceaan bij schemering, een moment zwevend tussen dag en nacht.