Het kunstwerk vangt een melancholisch maar aangrijpend beeld van een industriële scène, waarbij de IJzergieterij prominent voor de achtergrond van een uitgestrekt landschap staat. Hint naar leven en arbeid zweven rond de fabriek; we zien een eenzame figuur langs de grasachtige oever lopen, wat een gevoel van schaal en menselijke verbinding aan de robuuste structuren toevoegt. De amberkleurige en doffe groene tonen van de velden smelten prachtig samen met het metalen grijs van de rook die uit de schoorstenen komt, wat de scherpe contrasten die inherent zijn aan de industriële omgeving illustreert. Deze juxtapositie creëert emotioneel gewicht, wekt een gevoel van nostalgie op en weerspiegelt de spanningen tussen vooruitgang en natuur.

De compositie leidt het oog van de weelderige voorgrond door de donkere wateren van het kanaal, naar de imposante fabriek die oprijst als een monument. De structuren op de achtergrond, eenvoudig en onversierd, verankeren het stuk, terwijl de zachte kromming van het water en het stenen pad een stille narratief weven van het dagelijks leven nabij de drukte van creatie en industrie. Van Gogh's techniek, gekenmerkt door brede penseelstreken en een naturalistische palet, nodigt kijkers uit om na te denken over het gevoel van plaats — de warmte van de aarde tegenover de koele aanraking van machines, spanning en harmonie fijnzinnig verweven in een betoverend landschap.