W tym fascynującym portrecie młoda kobieta z gracją siedzi, ucieleśniając elegancję przełomu XIX wieku. Ubrana jest w kwiecistą sukienkę, która delikatnie opływa ją, wywołując poczucie miękkości i wyrafinowania. Światło padające na jej twarz podkreśla jej spokojny wyraz, akcentując jej łagodny charakter. Jej duży kapelusz ozdobiony jest miękką wstążką, pięknie framując jej twarz i przyczyniając się do ogólnego wdzięku kompozycji. Na jej kolanach wygodnie leży mały, puszysty piesek, dodając ciepła i towarzystwa, które przenika całą malowidło. Tło, w miękkim niebieskim odcieniu, uzupełnia kwiatowe tonacje jej stroju i żywy bukiet na stole obok niej—oszałamiająca kompozycja różowych i białych kwiatów w niebieskiej wazonie, które przywołuje estetykę porcelany tamtej epoki.

Technika Renoira lśni w delikatnych pociągnięciach pędzla, tworząc bogatą teksturę, zapraszając widza do odczucia tkaniny jej sukienki i miękkości futra psa. Paleta kolorów jest głównie ciepła, wypełniona pastelowymi odcieniami, które wywołują uczucia spokoju i nostalgii. Ten obraz uchwyca nie tylko piękno swojego tematu, ale także ducha epoki, w której wypoczynek i moda były harmonijnie splecione. Historyczny kontekst tego dzieła umieszcza je w centrum ruchu impresjonistycznego, który dążył do przedstawienia efektów światła i koloru w sposób rewolucyjny dla swojego czasu. Emocjonalny wpływ jest głęboki—jest tam narracja dotycząca przynależności i intymności, która przekracza płótno, pozostawiając widzów do refleksji nad własnymi więziami z naturą i towarzystwem.