To wspaniałe dzieło sztuki przyciąga widzów do spokojnej i intymnej sceny w łaźni, tkaninie delikatności i spokoju. Młoda kobieta, elegancko nagi, siedzi na wiklinowym koszu; jej lewa noga jest z gracją uniesiona podczas delikatnego mycia stopy. Łagodne światło wpadające przez łukowate okna rzuca złoty blask na jej skórę, wzmacniając naturalistyczne przedstawienie jej formy. Każda krzywizna jest przedstawiona z precyzyjnym szczegółem, ukazując kunszt artysty w uchwyceniu anatomii ludzkiej, podczas gdy miękkie pociągnięcia pędzla wywołują uczucie ciepła i delikatności. Za nią kilka innych kobiet w luźnych szatach swobodnie rozmawia, a ich obecność dodaje głębokiego spokoju do otoczenia.

Paleta kolorów zdominowana jest przez ciepłe odcienie ziemi; bogate brązy, łagodne kremy i przygaszone zielenie splatają się, tworząc zachęcającą atmosferę. Ściany łaźni, z ich chropowatą fakturą, dodatkowo przyczyniają się do tej uspokajającej atmosfery. Starannie rozmieszczone figury i obiekty tworzą harmonijną kompozycję; wzrok widza wędruje od postaci centralnej do tła, angażując się z każdym elementem. Emocjonalnie, obraz wywołuje uczucia pokoju i zmysłowości, cichą celebrację kobiecości i camaraderii. Historycznie, dzieło to odzwierciedla fascynację ludzką formą i życiem codziennym pod koniec XIX wieku, podkreślając normy społeczne skromności i piękna w erze, która czciła klasyczne formy sztuki. Jego znaczenie artystyczne tkwi nie tylko w technicznej doskonałości, ale także w zdolności do uchwycenia ulotnego momentu codziennego życia, zachęcając widzów do docenienia zarówno tego, co zwyczajne, jak i wzniosłe.