Scena rozgrywa się na słonecznym placu, pełnym życia i wibracji, typowym dla ciepłego dnia w Kairze. Wysokie minarety majestatycznie wznoszą się przeciwko jasnoniebieskiemu niebu, które rozciąga się bez końca; ich złożone szczegóły architektoniczne—mieszanka kamienia i ornamentyki—opowiadają o innym czasie. Ciepłe odcienie ochry i beżu odbijają blask słońca, tworząc złocisty blask. Na pierwszym planie stoi ciekawski wielbłąd, jego solidna sylwetka kontrastuje z miękką formą małego kota, prawdopodobnie bezpańskiego, który ostrożnie bada swoje otoczenie. W tle dwie postacie siedzą swobodnie, ich zrelaksowana postawa dodaje ogólnej spokojności kompozycji. Gra światła i cienia na teksturowanych ścianach jest mistrzowska, zapraszając widza do zanurzenia się w tym tętniącym życiem środowisku i chłonięcia jego uroku.

Wrażenie emocjonalne jest wyraźne; widz odczuwa zarówno ciepło, jak i spokój tego dnia, echa życia rezonują przez architekturę. Każdy element został starannie umieszczony, prowadząc wzrok przez skomplikowaną równowagę między pierwszym a drugim planem, zwiększając tym samym trójwymiarowość dzieła. Historycznie, to dzieło uchwyciło czas, kiedy zainteresowanie Orientem rozkwitało w Europie, co prowadziło do romantyzacji kultury egipskiej. Uwaga Jeana-Léona Gérôme'a na szczegóły i jego szacunek dla tematu nadają tej pracy znaczenie, nie tylko jako ucztę wizualną, ale również jako dokument kulturowy, który ukazuje witalność Kairu w tamtym czasie.