Η σκηνή ξεδιπλώνεται σε μια ηλιόλουστη πλατεία, ζωντανή και γεμάτη ζωή, χαρακτηριστική μιας καυτής ημέρας στο Κάιρο. Οι ψηλοί μιναρέδες υψώνονται μεγαλόπρεπα ενάντια σε έναν φωτεινό μπλε ουρανό που εκτείνεται ατελείωτα. Οι περίπλοκες αρχιτεκτονικές λεπτομέρειες τους — ένα μείγμα από πέτρα και στολίδια — μιλούν για άλλη εποχή. Οι ζεστοί τόνοι του ώχρα και του μπεζ αντικατοπτρίζουν την ηλιακή λάμψη, δημιουργώντας μια χρυσή ακτινοβολία. Στο προσκήνιο, ένα περίεργο καμήλι στέκεται σταθερό, η στιβαρή του σιλουέτα σε αντίθεση με τη μαλακή μορφή ενός μικρού γατιού, πιθανόν αδέσποτου, που παρακολουθεί τον γύρω κόσμο με προσοχή. Στο βάθος, δύο φιγούρες κάθονται χαλαρές, η αργόσυρτη στάση τους προσθέτει στην ηρεμία της σύνθεσης. Το παιχνίδι του φωτός και της σκιάς στις υφασμένες τοίχους είναι αριστοτεχνικό, προσκαλώντας τον θεατή να εισέλθει σε αυτό το ζωντανό περιβάλλον και να απορροφήσει την γοητεία του.

Ο συναισθηματικός αντίκτυπος είναι προφανής; ο θεατής αισθάνεται τόσο τη ζέστη όσο και την ηρεμία της ημέρας, οι ηχώ της ζωής αντηχούν μέσα από την αρχιτεκτονική. Κάθε στοιχείο είναι προσεκτικά τοποθετημένο, καθοδηγώντας το μάτι μέσα από μια πολύπλοκη ισορροπία μεταξύ προσκήνιου και παρασκηνίου, ενισχύοντας έτσι την τριδιάστατη αίσθηση του έργου. Ιστορικά, αυτό το έργο αποτυπώνει μια εποχή όταν το ενδιαφέρον για την Ανατολή άνθισε στην Ευρώπη, οδηγώντας σε μια ρομαντική άποψη της αιγυπτιακής κουλτούρας. Η προσοχή του Jean-Léon Gérôme στις λεπτομέρειες και ο σεβασμός του στο θέμα προσδίδουν σημασία σε αυτό το έργο, όχι μόνο ως οπτική γιορτή, αλλά και ως πολιτιστικό ντοκουμέντο που απεικονίζει τη ζωντάνια του Καΐρου εκείνη την εποχή.