W tym poruszającym krajobrazie stonowane kolory brązu i zieleni splatają się, by przekazać mroczną, ale spokojną atmosferę. Kompozycja jest starannie skonstruowana; delikatnie opadające pola prowadzą wzrok ku horyzontowi, gdzie subtelne połączenie ziemistych odcieni odzwierciedla przemianę dnia. W tle stoją smukłe drzewa jak stróże, ich sylwetki niemal jak szkielety wobec rozległej przestrzeni nieba. Samotna postać mężczyzny, być może rolnika lub pracownika, cicho wchodzi w interakcję z ziemią, wydaje się być w harmonii z naturą. Tekstura zastosowana przez pociągnięcia pędzla Van Gogha dodaje głębi polom, tworząc fakturę, która sprawia, że ma się ochotę dotknąć powierzchni. Każdy ruch ma emocjonalny ciężar, przesyłając uczucie nostalgii i refleksji.

Zgłębiając dalej ten obraz, odzwierciedla on nie tylko fizyczny krajobraz, ale i wewnętrzny świat artysty w burzliwym okresie jego życia. Namalowany w 1881 roku, ten obraz odzwierciedla rozwijający się styl Van Gogha, podkreślając surowe piękno i prostotę natury. Umiarkowana paleta kolorów, zdominowana przez ziemiste odcienie i delikatne pastele, wywołuje poczucie spokoju, a jednocześnie sugeruje ukrytą melancholię. Izolacja postaci i skąpa szczegółowość otoczenia sugerują fuzję tematów osobistych i uniwersalnych - naszą więź z ziemią i samotność, jaka może wynikać z tej więzi. W tym dziele Van Gogh uchwyca moment, który wydaje się zarówno osobisty, jak i głęboki, zapraszając nas do zatrzymania się i zastanowienia nad pięknem otaczającym nas oraz przenikającym nasze istnienie.