W tej urokliwej sztuce, spokojna przestrzeń architektoniczna rozpościera się pod rozległym niebieskim niebem. Błyszczący biały marmur meczetu lśni w promieniach słońca, odbijając szereg skomplikowanych szczegółów, od delikatnych kopuł na szczycie konstrukcji po ozdobne łuki i kolumny, które otaczają dziedziniec. Chłodne cienie rzucane przez elementy architektoniczne zapewniają oszałamiający kontrast z oświetlonymi powierzchniami, podkreślając głębokość i wymiary sceny; wydaje się, że można wkroczyć do tej oazy spokoju. Z dala od okazałości, samotna postać w oddali spokojnie eksploruje tę wspaniałą przestrzeń, dodając poczucie skali do ogólnej kompozycji, zapraszając do refleksji nad sakralnym otoczeniem.

Zastosowanie koloru jest szczególnie uderzające; artysta umiejętnie posługuje się wyrazistą paletą dominującą bielami i odcieniami ciepłych brązów, tworząc harmonijną równowagę, która wywołuje poczucie pokoju i szacunku. Każdy element jest starannie przedstawiony, ukazując nie tylko estetyczne piękno meczetu, lecz także jego rolę jako duchowego sanktuarium. To dzieło, malowane w czasie, gdy zachodnia ciekawość kultur wschodnich wzrastała, ma znaczenie historyczne - uchwycone w momencie ciągłego dialogu między kulturami. Uwzględnienie detali architektonicznych i światła raz jeszcze podnosi tę pracę do wyjątkowych przykładów religijnej sztuki XIX wieku, odbijając głęboką wdzięczność artysty dla piękna i duchowości.