To poruszające dzieło sztuki uchwyca surową rzeczywistość wojny, koncentrując się szczególnie na jej konsekwencjach. Bez życia ciało jednego żołnierza leży na zamrożonym tundrze, a jego mundur przeraźliwie zlewa się z białym śniegiem. Tekstura śniegu jest oddana delikatnymi pociągnięciami pędzla, tworząc jakościową fakturę, która zachęca widza do poczucia chłodu—można niemal usłyszeć gryzący wiatr, który przemyka przez opustoszały krajobraz. Dziwnie, kruk stoi na żołnierzu, ponury przypomnienie o cyklu życia i śmierci, który przetrwa nawet w takiej pustce.

Kompozycja ustawia smutny ton, a ogrom zamrożonego terenu rozciąga się w nieskończoność w tle, tylko nieznacznie przerywana przez szkielet rozbitego wiatraka. Przygaszona paleta kolorów—blady błękit i biele zestawione z ciemną formą ptaka—wywołują poczucie beznadziei i porzucenia. Nie można uniknąć głębokiego poczucia straty, ponieważ dzieło skłania do refleksji nad poświęceniami złożonymi w imię obowiązku. Emocjonalny ciężar jest wyczuwalny, działając jako niszczące przypomnienie o kosztach wojny i kruchości ludzkiego życia w niezmierzonej potędze natury.