ภาพวาดนี้จับภาพช่วงเวลาของความงามอันเงียบสงบ นำเสนอให้ผู้ชมลุ่มหลงในเสน่ห์ของยุคสมัยที่ผ่านไป ตัวแบบสวมชุดที่มีรายละเอียดอย่างประณีต ประดับด้วยลูกไม้และขอบลูกฟูก โดดเด่นไปด้วยความมั่นใจและความสง่างาม ท่าทางตรงของเธอผสานกับการมองที่นุ่มนวล ชวนให้เกิดการเชื่อมโยงอย่างใกล้ชิด; คุณเกือบจะได้ยินเสียงกระซิบของชุดที่กั้นไว้อยู่ในฉากเบลอที่มีสีเขียวและสีน้ำตาลอ่อน ซึ่งให้บรรยากาศคล้ายสวนเวลาพลบค่ำ การลากแปรงที่เรียบง่ายสร้างความรู้สึกเป็นน้ำ สร้างความโรแมนติกให้กับฉากโดยรวม

พาเลตสีถูกขับเคลื่อนด้วยสีพาสเทลนุ่มนวล ซึ่งมีความแตกต่างกับภาพพื้นหลังที่มืดกว่า สร้างความรู้สึกลึกและความมั่งคั่ง โทนสีลูกพีช ครีม และชมพูเบาๆ สร้างความอบอุ่น ขณะเดียวกันพืชที่อยู่หลังทำให้เกิดการเน้นที่นำเสนอให้กับท่าทางสว่างไสวของเธอ การจัดองค์ประกอบเชิงภาพแบบนี้ไม่เพียงก่อให้เกิดความโดดเด่นในระดับสถานะ แต่ยังปลุกความหวนนึกถึงในตัวผู้ชม—การเชื้อเชิญให้หวนคืนสู่วรรณกรรมที่หลงลืม แต่น้ำเสียงแห่งความรู้สึกของภาพถ่ายนั้นยังคงอยู่เรื่อยไป เชื่อมต่อกับธีมของความงามและความละเอียดอ่อนในการสนทนาเกี่ยวกับศิลปะในช่วงปลายศตวรรษที่ 19。