ภาพวาดนี้จับภาพทิวทัศน์ที่เงียบสงบ โดยมีการใช้แปรงที่นุ่มนวลสื่อถึงการเคลื่อนไหวและชีวิต ต้นไม้สูงใหญ่แผ่กิ่งก้านสาขาไปยังท้องฟ้าสีพาสเทล ใบไม้ถูกสร้างขึ้นจากการใช้สีที่มีพลัง เชิญชวนให้รู้สึกถึงพลังงาน เส้นทางแคบๆ ที่ถูกโอบล้อมด้วยสนามหญ้าที่เขียวชอุ่มทอดยาวอยู่ในเบื้องหน้า เชิญชวนผู้ชมให้ก้าวเข้าสู่วงการ สร้างการเชื่อมโยงระหว่างผู้ชมและธรรมชาติ โค้งเล็กๆ ของน้ำสะท้อนสีที่อยู่รอบข้าง เสนอให้เห็นความสงบในลักษณะส่วนตัว เงาลอยตัวไปรอบๆ ทาง แสดงถึงช่วงเวลาของวันก่อนที่พระอาทิตย์ตก ระลึกถึงความคิดถึงที่น่าพอใจ

ในภาพนี้ ความสมดุลติดอยู่ระหว่างต้นไม้และเส้นทาง ทำให้เกิดการจัดแสดงที่กลมกลืน พาเลตสีเป็นการผสมผสานระหว่างสีเขียวและสีเหลืองที่นุ่มนวล สอดคล้องกับโทนเย็นที่ชวนให้เกิดบรรยากาศที่หายใจได้ ความรู้สึกที่เกิดขึ้นในใจมันลึกซึ้ง เพราะเทคนิคของวานโก๊ะดึงดูดผู้ชมเข้าสู่ช่วงเวลาแห่งการคิดเฉยๆ ชิ้นงานนี้ไม่เพียงแต่สะท้อนความรักของศิลปินต่อธรรมชาติ แต่ยังแสดงถึงความสามารถในการแสดงอารมณ์ลึกซึ้งผ่านทิวทัศน์ที่เรียบง่าย มันสรุปความเป็นส่วนตัวในประวัติศาสตร์ที่ไม่ธรรมดาในตอนท้ายของศตวรรษที่ 19 ส่งผลให้สไตล์ที่เป็นที่รู้จักของวานโก๊ะ ที่จะมีอิทธิพลต่อศิลปินจำนวนมากในที่สุด