Bu büyüleyici sahnede, sanatçı, ahşap bir dokuma tezgahının önünde oturan, işine dalmış bir dokumacının huzurlu yoğunluğunu yakalıyor. Tezgah, kirişler ve çubuklardan oluşan karmaşık bir yapı, adamın odaklanmış ifadesi ve dikkatli hareketleriyle tezat oluşturuyor. Sıcak kahverengi ve toprak tonlarından oluşan soluk bir renk paleti, sahneyi sararak rustik bir sadelik ve emek duygusu uyandırıyor. Duvarlardaki gölgeler yumuşak bir şekilde oynayarak samimi, neredeyse sıcak bir ortam öneriyor. Dokumacı sürekli çalışırken, dokuma tezgahının ritmik sesini neredeyse duyabilirsiniz; bu ses gelenek ve zanaat hakkında bir şeyler söylüyor; bu, tam olarak sıkıcı bir iş olarak görülebilecek olan şeyin içinde saklı olan sanatı hatırlatıyor.

Kompozisyon, gözleri doğal olarak tezgah ve zanaatkarın etrafındaki ince detaylara doğru yönlendiriyor; köşede bir odun kovası ve eylemi çerçeveleyen dokulu duvar. Tezgahın pozisyonunun sunmuş olduğu derinlik ve perspektif, izleyiciyi yaklaştırmaya davet eden çekici bir alan yaratıyor. Duygusal etki derin; iş yapma eyleminde bir onur var, yaratan ellerde bir onur var. Tarihsel olarak, bu tür sahneler zanaat ve tekstil üretiminin toplumdaki önemini yansıtır; bu, Van Gogh'un genellikle göz ardı edilen ama kültür ve topluluğun temeli olan işçi sınıfına olan takdirinin bir kanıtıdır.