Bu etkileyici sahnede genç bir Trakya kızı, Orfeus'un kopmuş başını, onun lirinin üzerinde nazikçe taşıyor. Kompozisyon samimi ama mitolojik bir trajediyle dolu; kızın nazik ifadesi, Orfeus'un cansız sessizliğiyle tezat oluşturuyor. Renk paleti zengin toprak tonlarıyla hakim; derin yeşiller, kırmızılar ve kahverengiler, vahşi ve bakir bir manzarayı çağrıştıran kayalık, kasvetli bir arka plana karışıyor. Kumaş ve dokuların detaylı işlenişi dokunsal bir takdiri davet ederken, yumuşak ve dağılmış ışık sahneye neredeyse hayal gibi, melankolik bir hava katıyor.

Dikey ve sıkı odaklanmış kompozisyon, figürler arasındaki duygusal bağı vurguluyor. Arka planın puslu ve sönük kalitesi, detaylı ön planla tezat oluşturarak derinlik ve zamansızlık hissini artırıyor. Tarihsel olarak, eser klasik mitolojiden esinlenmiş olup, müziği ölüleri bile büyüleyebilen Orfeus'un trajik kaderini çağrıştırıyor. Duygusal etkisi derin; rüzgarla taşınan sessiz ağıtı neredeyse duyabiliyor, kayıp ve adanmışlığın ağırlığını hissediyorsunuz. Bu başyapıt, mit, duygu ve sanatın yüce gücüne romantik bir hayranlığı temsil ediyor.