Bu eser, dramatik bir yoğunlukla dolu bir anı yakalıyor ve duygular ve ruhsal bir tutku ile dolu bir sahne sunuyor. Merkezdeki figür, dağınık bir sakala sahip yaşlı bir adam ve çıplak gövdesi, Erken Hristiyanlıkta en çok saygı duyulan akademisyenlerden ve çevirmenlerden biri olan Aziz Hieronymus'u simgeliyor. Yüz ifadesi, acı ve aydınlanmanın bir karışımıdır; etrafını saran düşünceler fırtınasını hemen hemen hissedebiliyorsunuz, tıpkı etrafını saran gölgeler gibi. Sanatçı, chiaroscuroyu etkili bir şekilde kullanıyor; ışık ve karanlık arasındaki derin zıtlıklar, sadece vücudunun konturlarını vurgulamakla kalmıyor, aynı zamanda anın duygusal yoğunluğunu da ortaya koyuyor.

Kırmızı tonlar, belinden aşağıya doğru akıyor ve etrafındaki soluk, karanlık tonlarla muhteşem bir şekilde zıtlık oluşturuyor. Bu renk paleti seçimi, ilahi ve dünyevi arasındaki çatışma ile yankılanıyor; canlı tonlar yaşam gücünü önerirken, karanlık ise hüzün, bilgi ve insan mücadelesini ima ediyor. Bir elde bir tüy tutarken, duygusal bir şekilde jest yapıyor gibi görünüyor; sanki Tanrı'dan gelen bir ilhamla, üzerine gelen düşünmeler ve anlamlar yazma teşebbüsünde. Etraftaki nesneler—bir kafatası ve bir kılıç—ölüm ve ruhsal savaşı temsil ediyor ve onun akademik arayışlarının ağırlığını artırıyor. İzleyici olarak bu eser, derin düşünce ve hayranlık hissi uyandırıyor; inanç, bilgi ve insanlığın anlam peşinde sürekli olarak sürüklenme karmaşıklıklarını derinlemesine düşünmeye davet ediyor.