Bu eserin büyüleyici kucaklaşmasında, iki eterik figür zarif bir şekilde ortaya çıkıyor; akan giysileri, neredeyse hissedilebilir olan bir esintinin ritmiyle sallanıyor. Gerçekliğin fantastik olanla kesiştiği bir dünyada tasvir edilen bu figürler, masumiyet ve coşku görüntüsüyle dolu neşeli çocuk melekler ile çevrili. Arkalarındaki şelale sadece su dökmekle kalmıyor; aynı zamanda aşk ve özlem fısıldamaları ile, bu capcanlı cennette açılan sahnelerin duygularını yankılayarak akıyor. Işık ve gölge oyunu, figürlerin yumuşak kıvrımları ile kayalık arka plan arasında mükemmel bir zıtlık oluşturarak, yukarıdaki canlı yeşillik ile daha da belirgin hale gelen zarif bir derinlik yaratıyor.

Fragonard’ın aydınlık ve karanlık kullanma tekniği, karşı konulamaz bir drama hissi aşılıyor; her bir çocuk melek, neşeli bir kaos içinde kaybolmuş, geçici bir düşünce gibi görünüyor. Yumuşak gri ve beyazların baskın olduğu soluk palet, neredeyse eterik bir sis gibi figürleri sarıyor; sevginin rüyamsı özüne kaybolmaya davet ediyor. Duygu yalnızca yakalanmakla kalmıyor; sahne boyunca pulsatör gibi işliyor, izleyiciye kutsal bir anı ihlal ediyormuş hissi veriyor; günümüzün ötesine geçen ve ilahi olanı araştıran bir aşkın güzel bir kesiti. Bu eser, sadece estetik nitelikleri için değil, aynı zamanda uyandırdığı derinlik için de kesinlikle hayranlık uyandırır; aşk ve doğanın uyumu içinde güzelliğin zamansız bir kanıtıdır.