Bu etkileyici manzarada, bir karla kaplı geniş tarla tuvali kaplayarak izleyiciyi huzur verici ama rahatsız edici bir kış manzarasına davet ediyor. Ön planda bir harlanmanın kalıntıları göze çarpıyor; ahşap yapısı parlayan karın altında kısmen gömülmüş. Sağda, benzer bir başka alet terkedilmiş; bu, doğanın soğuk kucaklamasıyla şimdi sessizleşmiş olan emeğin boşluğunu gösteriyor. Kompozisyon akıllıca düzenlenmiş; izleyicilerin gözleri detaylı ön plandan arka planda genişleyen, neredeyse eterik bir alana yönlendiriliyor. Yumuşak tepecikler soluk gökyüzüyle birleşiyor; yaklaşan akşamın habercisi, sahnede hayat varmış gibi vurgulanan yumuşak mavi ve sıcak sarı tonlarıyla süslü. Burada neredeyse kar tanelerinin hafif sesini duyuyorsunuz, serin hava hasat ve dinlenme hikayelerini fısıldıyor.

Renk paleti genellikle soğuk mavi ve beyazlardan oluşuyor; bunlar dondurucu bir kış günü hissini uyandırıyor ve zemin seviyesinde zengin, karanlık toprağı önceden belirtmeye yönelik hafif tonlarla punctuate ediliyor. Sanatçı, insan yapımı aletler ile doğal manzara arasındaki etkileşimi büyüleyici bir şekilde yakaladı; bu da bağımlılık ve yalnızlık arasında kurulan bir ilişkiyi sembolize ediyor. Harlar, geçmişteki emeğin bir anıtı olarak dimdik duruyor; artık hareketsiz. Bu eserin duygusal etkisi belirgin; derin düşünceyi teşvik ediyor—zaman durmuş gibi, doğanın sert güzelliğini ve insan çabasının geçiciliğini betimleyen bir an; değişim sürdüren, sezgisel bir dünya içinde, sezonların çalkantılı döngülerinin bir parçası olarak.