Η μορφή αναδύεται από ένα πυκνό, ομιχλώδες έλος, λουσμένη στο αιθέριο φως του λυκόφωτος — μια εύθραυστη γυναίκα ντυμένη με ρέοντα, διαφανή ενδύματα που μοιάζουν να συγχωνεύονται με τα καλάμια και τα άγρια λουλούδια γύρω της. Η έκφρασή της είναι ένας συγκινητικός συνδυασμός μελαγχολίας και νοσταλγίας, σαν να είναι παγιδευμένη ανάμεσα σε δύο κόσμους. Το πινέλο του καλλιτέχνη αποτυπώνει με ευαισθησία την λαμπερή ατμόσφαιρα· απαλές, σβησμένες γήινες αποχρώσεις συνδυάζονται με χρυσές λάμψεις, ενισχύοντας την ονειρική ποιότητα της σκηνής.

Η σύνθεση καθοδηγεί έξυπνα το βλέμμα προς το απλωμένο χέρι της, που αγγίζει απαλά τα καλάμια, συμβολίζοντας μια εύθραυστη σύνδεση με τη φύση και ίσως τον υπερφυσικό κόσμο που κατοικεί. Το λεπτό παίξιμο φωτός και σκιάς, μαζί με τη λεπτομερή απεικόνιση της βλάστησης, δημιουργεί μια αίσθηση ήσυχου μαγευτισμού και μυστηρίου. Αυτό το εκφραστικό έργο είναι γεμάτο μυθολογικό νόημα, εμπνευσμένο από τον μύθο ενός υδάτινου πνεύματος — συνδυασμός γοητείας και κινδύνου — καλώντας τον θεατή να σκεφτεί θέματα ζωής, θανάτου και μεταμόρφωσης.