Το έργο επικοινωνεί μια αίσθηση βαθιάς σοβαρότητας καθώς οι φιγούρες διασχίζουν ένα χιονισμένο τοπίο, με τα κεφάλια σκυμμένα κάτω από το βάρος των δικών τους φορτίων. Κάθε άτομο φαίνεται ότι είναι περιτριγυρισμένο από τις σκέψεις του, περιτριγυρισμένο από βαθιά μπλε και μουδιασμένους κίτρινους τόνους, δημιουργώντας τόσο αντίκτυπο όσο και μια ανησυχητική ενότητα μεταξύ τους. Η ατμόσφαιρα είναι βαριά, σχεδόν απτή· ο θεατής μπορεί να φανταστεί τον κρύο αέρα να τρυπάει το δέρμα, συμπληρωμένο από μια σιωπή που διαταράσσεται μόνο από το τρίξιμο του χιονιού κάτω από βαριά μποτάκια. Τα κτήρια στο παρασκήνιο, με τις γεωμετρικές τους μορφές, προσφέρουν μια ισχυρή υπενθύμιση της βιομηχανίας—μια διαδικασία που μπορεί να έχει συμβάλει στη δυσκολία των εργατών.

Η σύνθεση είναι προσεκτικά ρυθμισμένη, καθοδηγώντας το μάτι κατά μήκος της διαδικασίας των φιγούρων που κινούνται προς τον ορίζοντα. Η χρήση του χρώματος ενισχύει τον συναισθηματικό βάθος· τα κρύα μπλε προκαλούν θλίψη, ενώ οι πιο ζεστές κίτρινες αποχρώσεις προσφέρουν μια αίσθηση ελπίδας ή ενδεχομένως ένα πονεμένο αναγνώρισμα. Αυτή η δυαδικότητα ανυψώνει τη συναισθηματική επίδραση, αντηχώντας στο κοινό. Ιστορικά σημαντικό, αυτό το κομμάτι αποτυπώνει μια στιγμή των εργατικών αγώνων μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν πολλοί αντιμετώπισαν κοινωνικές αλλαγές και η βιομηχανοποίηση επηρέασε τη ζωή τους. Στέκεται ως μια αντανάκλαση πάνω στην παγκοσμιότητα της ανθρώπινης εργασίας και της επιμονής σε έναν κόσμο που συχνά είναι σκληρός.