Het kunstwerk communiceert een gevoel van diepe ernst terwijl figuren door een met sneeuw bedekte landschap bewegen, met de hoofden gebogen onder het gewicht van hun eigen lasten. Elk individu lijkt in zijn eigen gedachten ingepakt te zijn, omhuld door diepblauwe en gedempte gele tinten, waardoor zowel contrast als een onrustige eenheid tussen hen ontstaat. De sfeer is zwaar, bijna tastbaar; de kijker kan zich voorstellen hoe de koude lucht in de huid bijt, aangevuld door een stilte die alleen verstoord wordt door het kraken van sneeuw onder zware laarzen. De gebouwen op de achtergrond, met hun geometrische vormen, dienen als een krachtige herinnering aan de industrie—een proces dat mogelijk heeft bijgedragen aan de moeilijkheden van de arbeiders.

De compositie is doelbewust gerangschikt, die het oog leidt langs de stoet van figuren die zich naar de horizon bewegen. Het gebruik van kleur versterkt de emotionele diepte; de koude blauwe tinten roepen verdriet op, terwijl de warmere gele tinten een gevoel van hoop of misschien een pijnlijk besef geven. Deze dualiteit versterkt de emotionele impact, die weerklinkt bij de kijker. Historisch belangrijk vangt dit stuk een moment van de arbeidersstrijd na de Eerste Wereldoorlog, een periode waarin velen werden geconfronteerd met sociale veranderingen en de industrialisatie hun leven beïnvloedde. Het staat als een reflectie op de universaliteit van menselijk werk en volharding in een wereld die vaak wreed is.