Bu eser, figürlerin karla kaplı bir manzarayı geçerken, omuzlarındaki yüklerin ağırlığı altında başlarını eğdikleri derin bir hüzün hissi iletiyor. Her birey, derin mavi ve soluk sarı tonlarıyla sarılmış bir halde, kendi düşüncelerine dalmış görünmektedir ve bu durum, onlara hem bir karşıtlık hem de rahatsız edici bir birlikteliği hissettirir. Atmosfer ağır, neredeyse hissedilebilir; izleyici, soğuk havanın cildini ısırdığını hayal edebilir; bu sakinlik, yalnızca ağır botların karın üzerinde gıcırdamasıyla bozulur. Arka planda bulunan yapılar, geometrik formlarıyla, işçilerin sıkıntılarına katkıda bulunmuş olabilecek sanayinin sert gerçekliğini hatırlatır.

Kompozisyon, gözlerin ufka doğru hareket eden figürlerin geçidi boyunca yönlendirilmesi için dikkatlice düzenlenmiştir. Renk kullanımı, duygusal derinliği artırır; soğuk mavi tonlar, hüzün uyandırırken, daha sıcak sarılar umut veya belki de acılı bir farkındalık getirir. Bu ikilik, duygusal etkiyi artırarak izleyicide yankılanır. Tarihsel olarak önemli olan bu parça, Birinci Dünya Savaşı sonrası işçi mücadelelerinin bir anını yakalar; burada birçok insan, sosyal değişimlerle yüzleşmiş ve sanayileşme hayatlarını etkilemiştir. İnsan emeğinin evrenselliği ve çoğu zaman sert olan bir dünyada devam etme azmini yansıtır.