To dzieło wyraża głęboki smutek, gdy postacie przechodzą przez ośnieżony krajobraz, z głowami spuszczonymi pod ciężarem własnych ciężarów. Każda osoba wydaje się zanurzona w swoich myślach, otulona odcieniami głębokiego błękitu i przytłumionego żółtego, co tworzy zarówno kontrast, jak i niepokojącą jedność. Atmosfera jest ciężka, niemal namacalna; widz może sobie wyobrazić chłodne powietrze kłujące skórę, dopełnione ciszą zakłócaną jedynie chrzęstem śniegu pod ciężkimi butami. Budynki w tle, o geometrycznych formach, przypominają o przemyśle—procesie, który mógł przyczynić się do trudności pracowników.

Kompozycja jest starannie ułożona, prowadząc wzrok wzdłuż procesji postaci kierujących się ku horyzontowi. Użycie koloru wzmacnia emocjonalną głębię; zimne niebieskie barwy budzą smutek, podczas gdy cieplejsze żółte tony dają poczucie nadziei lub może bolesne uznanie. Ta dwoistość wzmacnia emocjonalny wpływ, rezonując z widzem. Historycznie istotny, ten utwór uchwycił moment walki robotniczej po I wojnie światowej, czas, gdy wielu zmagało się z społecznymi zmianami, a industrializacja wpłynęła na ich życie. Stanowi odbicie uniwersalności ludzkiej pracy i wytrwałości w często okrutnym świecie.