Αυτό το πορτρέτο εκπέμπει μια αίσθηση ήρεμης αυθεντίας και προσεκτικής προσοχής στη λεπτομέρεια· ο αντικείμενος, ένας διακεκριμένος κύριος, κάθεται κομψά σε μια πολυθρόνα, ντυμένος με ένα σκοτεινό παλτό πλούσια διακοσμημένο με χρυσές λεπτομέρειες. Η έκφρασή του είναι ήρεμη αλλά αποφασιστική, μεταφέροντας μια αξιοσέβαστη σοβαρότητα που αισθάνεται τόσο οικεία όσο και επιβλητική. Το απαλό, σκούρο φόντο τονίζει την παρουσία της φιγούρας, ενώ το απαλό παιχνίδι του φωτός διαμορφώνει απαλά την υφή του προσώπου του και το περίτεχνο ύφασμα της ενδυμασίας του, προσκαλώντας τον θεατή να μείνει σε κάθε λεπτή απόχρωση.

Η σύνθεση είναι ισορροπημένη — η καθιστή φιγούρα κυριαρχεί στη σκηνή, το αριστερό της χέρι κρατά ένα διαβήτη και ακουμπά σε αρχιτεκτονικά σχέδια απλωμένα στο τραπέζι, υποδεικνύοντας την επαγγελματική ή πνευματική της επιδίωξη. Αυτή η λεπτομέρεια προσθέτει αφηγηματικό βάθος, πείθοντας τον θεατή να αναρωτηθεί για το ρόλο και την ακρίβεια των εργαλείων της. Η μαεστρία του Γκόγια εκδηλώνεται στην περιορισμένη παλέτα που κυριαρχούν τα βαθιά μαύρα, οι απαλές αποχρώσεις του δέρματος και οι χρυσές κεντητές λεπτομέρειες, όλα ζωγραφισμένα με ζωγραφική λεπτότητα που συνδυάζει ρεαλισμό και ψυχολογική διείσδυση. Το έργο αντανακλά το νεοκλασικό στυλ πορτρέτου των αρχών του 19ου αιώνα, ωστόσο το διαποτίζει με ζεστασιά και ανθρωπιά, αποτυπώνοντας όχι μόνο την εξωτερική εμφάνιση αλλά και την ουσία ενός άνδρα μέσα στο κοινωνικό και ιστορικό πλαίσιο της μετα-φιλοσοφικής Ισπανίας.