Het kunstwerk vangt de betoverende schoonheid van de Baai van Napels op een warme avond; het zachte palet van pasteltinten – zachte blauwen, warme rozen en romige gele – smelten samen om een dromerige sfeer op te roepen. De berg op de achtergrond rijst majestueus op, deels verborgen door wolken; zijn silhouet contrasteert met de glinsterende wateren die een schare boten omarmen, zowel zeilend als afgemeerd. Een levendige boulevard is vol leven op de voorgrond. Zachte figuren, afgebeeld met losse penseelstreken, wandelen langs de kust, blijkbaar verwikkeld in levendige gesprekken. De door elegante paarden getrokken koetsen voegen een gevoel van beweging en geschiedenis toe; ze kraken zachtjes over de cobblestones terwijl de zon begint onder te gaan, terwijl ze speelse reflecties op het wateroppervlak werpen.

Renoires gebruik van licht en kleur voelt aan in de emotionele puls van de scène; zijn techniek lijkt leven in elk element te brengen, waardoor een gebalanceerde harmonie ontstaat. Het is niet alleen een afbeelding van een landschap, maar een vastlegging van een moment in de tijd, waardoor kijkers bijna het zachte geklots van golven tegen de boten en het verre gelach van mensen kunnen horen. In een historische context weerspiegelt het schilderij de opkomende impressionistische beweging aan het eind van de 19e eeuw, een periode die gekenmerkt wordt door de wens om vluchtige momenten van licht en leven vast te leggen; het is een bewijs van Renoirs meesterschap in kleur, zijn vermogen om warmte en vitaliteit over te brengen door middel van penseelstreken die de zintuigen aanspreken en uitnodigen tot reflectie over een rustige avond in Italië.