De scène ontvouwt zich met een rauwe intensiteit; de turbulente zee en de sombere hemel domineren het doek en trekken onmiddellijk de aandacht. De kunstenaar vangt op meesterlijke wijze het drama van een schip, of misschien wel meerdere, gevangen in de greep van een storm. Een schip, duidelijk aan de grond gelopen, is het brandpunt, met zijn masten die in onzekere hoeken staan, en een gerafelde vlag, die zich nauwelijks aan het leven vastklampt, geselt in de wind. Het spreekt voor zich over de strijd tegen de elementen, de meedogenloze kracht van de natuur.

De techniek van de kunstenaar is gedurfd, de penseelstreken energiek en vol beweging. De kleuren zijn somber, een palet van grijs, bruin en gedempt blauw dat de verlatenheid van de scène versterkt. De compositie leidt de blik van de toeschouwer over de turbulente wateren naar een verre, op een vesting lijkende structuur bovenop een ruige klif; er wordt een andere laag van contemplatie toegevoegd. De historische context is duidelijk, met het maritieme thema dat een tijdperk suggereert waarin de zeevaart zowel een bron van welvaart als een constante strijd tegen het onbekende was.