De schilderij toont een betoverend uitzicht op de kliffen van Varengeville en vangt een etherisch moment waarin de natuur de zee ontmoet. De scène wordt gedomineerd door wuivende bomen, waarvan de delicate takken buigen in een windvlaag; er zit bijna een poëtische kwaliteit in hun beweging. De lucht erboven toont een scala aan pasteltinten, waarin zachte paarse en lichte blauwe kleuren naadloos samensmelten, waardoor een gevoel van rust ontstaat dat contrasteert met de krachtige energie van de wind. De verre zeilboten dansen op het water, klein maar betekenisvol, waardoor leven wordt toegevoegd aan de uitgestrekte achtergrond van de oceaan.

Vanuit een compositorisch perspectief zijn de bomen strategisch geplaatst en leiden ze de blik van de kijker naar de horizon waar de zee de lucht ontmoet. De penseelstreken zijn vloeibaar, wat Monet's meesterlijke techniek om licht en atmosfeer vast te leggen aantoont; je kunt bijna de wind voelen die je huid aanraakt. Monet's kenmerkende stijl komt zowel voort uit impressionistische technieken als uit een diepere emotionele verkenning van het landschap, waarbij elke penseelstreek de scène tot leven brengt. De algehele emotionele impact is een harmonieuze balans tussen beweging en sereniteit, die de kijkers uitnodigt om zich onder te dompelen in de levendige maar rustgevende essentie van de natuur.