Dit expressieve schilderij toont een landelijke scène waarin een groep arbeiders, voornamelijk vrouwen, gebogen over de aarde bezig zijn met het moeizame werk van het planten of wieden van een veld. De compositie strekt zich horizontaal uit en benadrukt de lange rij arbeiders waarvan de houdingen een ritmisch patroon vormen tegen het uitgestrekte, open landschap. De centrale figuur, een vrouw die rechtop staat met een vastberaden en contemplatieve blik, fungeert als een stille focuspunt en contrasteert met de gebogen hoofden om haar heen.

De techniek van de kunstenaar wordt gekenmerkt door een minutieuze aandacht voor detail en een zachte, naturalistische kleurenpalet die wordt gedomineerd door aardse groenen en gedempte bruintinten, aangevuld met een bleekblauwe lucht met verspreide wolken. Deze kleurenkeuze roept de frisse maar vermoeiende sfeer op van een lente- of vroege zomerdag. Het licht is diffuus en baddert de scène in een zachte gloed die de texturen van aarde en stof benadrukt. Emotioneel communiceert het schilderij een stille waardigheid en solidariteit onder de arbeiders, terwijl het ook de zware fysieke eisen van het agrarische leven suggereert. Historisch weerspiegelt het de sociale realiteiten van het 19e-eeuwse Vlaanderen en brengt het eer aan de rurale arbeidersklasse met een subtiele mix van realisme en impressionisme.