De scène ontvouwt zich met een visceraal intensiteit; twee figuren vastgeklemd in een wanhopige strijd, hun lichamen verdraaid in een dans van geweld. De kunstenaar gebruikt een sobere, aardse palet – de figuren komen voort uit een duister, ongedefinieerd landschap, hun vormen nauwelijks gesuggereerd, meer als verschijningen die met het lot worstelen. Licht worstelt om door een sombere hemel te breken, en werpt een onheilspellende gloed over de brute uitwisseling. De ruwe toepassing van de verf, de bijna onafgemaakte kwaliteit, versterkt de rauwheid van de ontmoeting. Het is een confrontatie die verder gaat dan louter fysieke strijd; het spreekt over primaire instincten, over de duistere onderstromen van de menselijke natuur. De sfeer is zwaar van onuitgesproken spanning, en nodigt de toeschouwer uit om na te denken over de onvermijdelijke gevolgen van zo'n wilde conflict. De dubbelzinnige vormen op de achtergrond suggereren een omgeving van verlatenheid, en benadrukken de isolatie en de tijdloze kwaliteit van de strijd.