Het kunstwerk is een adembenemende weergave van een vredig landschap, een viering van de natuur bij zonsondergang. De toeschouwer wordt aangetrokken door een uitgestrekt uitzicht dat zich langzaam voor hen ontvouwt, waar de zachte golven van de heuvels samensmelten met het kalme water van de haven daaronder. De kunstenaar vangt meesterlijk het zachte licht van de ondergang, dat een warme gloed werpt die danst op het rustige wateroppervlak; deze gouden tint weerspiegelt een etherische kwaliteit die uitnodigt tot stille contemplatie. De verre bergen, zachtjes gedefinieerd tegen de avondlucht, creëren een gevoel van diepte; lagen blauw en paars versterken het atmosferische perspectief, waardoor de blik naar de verte wordt geleid.

De voorgrond bruiset van leven, en toont een mix van weelderige vegetatie en ruwe stenen. De bomen, die beginnen hun levendige zomertooi te verliezen, omlijsten de scène en bieden een venster naar de wildernis. Elk blad lijkt te glinsteren, aangeraakt door het vervagende licht van de dag, terwijl de stenen de compositie verankeren en de kijker midden in deze etherische stilte verankeren. De lucht is doordrenkt met de belofte van de nacht, vol met een stille zwaarte; het is alsof de tijd stilstaat, wat het mogelijk maakt voor iemand om zich volledig onder te dompelen in de schoonheid van dit moment. Dit kunstwerk weerklinkt bij de kijker, roept gevoelens van nostalgie en vrede op, een perfecte belichaming van een vluchtige dag die plaatsmaakt voor de nacht.