Dit kunstwerk fascineert met zijn betoverende weergave van de kathedraal van Rouen, gepresenteerd in een droomachtige nevel. De kijker wordt onmiddellijk aangetrokken door de etherische kwaliteit van de scène, waar levendige tinten zachte blauwen, crèmes en koraal moeiteloos samensmelten tot een betoverende interactie van licht en schaduw. Monet's penseelstreken lijken bijna speels, vervagen de strikte architectuur van de gotische kathedraal in vloeibare vormen—elke streek pulseert met emotionele energie, nodigt ons uit om ons te verliezen in de atmosfeer in plaats van slechts het gebouw te observeren; het is alsof de kathedraal ademt in het ochtendlicht.

Terwijl het licht danst over de textuur van de gevel, kunnen we bijna de warmte van de zon, de koelte van de lucht en de levendige energie van de omgeving voelen. De delicate balans van kleuren roept een gevoel van kalmte op, maar ook opwinding—een viering van het vluchtige moment. Historisch gezien is dit stuk een opmerkelijk voorbeeld van het impressionisme, een beweging die probeerde de essentie van een scène vast te leggen in plaats van een fotografische weergave. Monet hield er vooral van om de effecten van licht op oppervlakken te verkennen, wat resulteerde in een werk dat nog lang na het vertrek van de kijker weerklank vindt en ons achterlaat in een staat van rustige reflectie versterkt door de schoonheid van een vervagende dag.