In deze sfeervolle scène neemt een eenzame Arabische ruiter een pauze bij een smeulend kampvuur, terwijl zijn majestueuze paard beschermend dicht bij hem staat. De figuur zit ontspannen maar alert — zittend op de grond met een stok op zijn schouder, gekleed in vloeiende gewaden in levendig rood en diep blauw — en nodigt uit tot een moment van contemplatieve rust te midden van het ruige landschap. De penseelstreken van de kunstenaar zijn vloeiend maar gelaagd, waardoor een tastbare atmosfeer ontstaat vol stof en hitte van een woestijnavond. De warme, aardse tinten van de kleding en het rijke kastanjebruine paard contrasteren prachtig met de koelere, gedempte blauwtinten van het zadel en de rokerige achtergrond, wat emotionele diepte aan het tafereel geeft. Schaduwen vloeien zachtjes samen met de horizon en geven het werk een gevoel van stille intimiteit en uitgestrektheid. Dit werk vangt op meesterlijke wijze de geest van de romantische oriëntalisme van halverwege de 19e eeuw en biedt een blik in een wereld die zowel echt als bedacht is, levendig van de spanning tussen het wilde landschap en menselijke aanwezigheid.