Deze schildering trekt direct de blik naar een smal, kronkelig pad ingeklemd tussen oude muren die als stille bewakers het beeld omlijsten. Het pad, geschilderd in warme aardetinten, is bezaaid met verspreide stenen die uitnodigen om het gerinkel onder de voeten te horen. Rondom het pad strekt zich weelderig groen uit in levendige tinten — van het zachte, bijna fluweelachtige gras tot aan de dichte boomkruinen waarvan de takken zich uitstrekken en het licht filteren in een spel van schaduw en kleur. De muren, de een opgebouwd uit ruw gestapelde stenen en de ander bedekt met mos, creëren een fraai contrast tussen natuur en door mensen gemaakte structuren, perfect geïntegreerd in het rustige landschap.

Vallotton’s techniek valt op door zijn scherpe contouren en vlakke kleurvlakken die een gevoel van kalmte en stille introspectie oproepen. De compositie leidt de blik zachtjes dieper de scène in, voorbij de bocht, en prikkelt een subtiele nieuwsgierigheid naar wat er achter de muren schuilt. Het beperkte kleurenpalet, gedomineerd door verschillende tinten groen, afgewisseld met warme bruin- en zachte grijstinten, schept een serene en contemplatieve sfeer. Het werk, geschilderd in 1923, vangt een tijdloos landelijk toevluchtsoord dat de vreedzame co-existentie tussen natuur en eenvoudige architectuur benadrukt, een kenmerk van het postimpressionisme en de persoonlijke stijl van de kunstenaar.