In deze dramatische scène heerst chaos terwijl de figuren om een centraal moment van wanhoop draaien. Het werk vangt de heldhaftige sprong van Marcus Curtius, die op een energiek wit paard rijdt, moedig zich een afgrond in gooit terwijl vlammen en tumult hem omringen. Zijn rode mantel wappert achter hem, wat een gevoel van urgentie en moed oproept; het lijkt bijna op een vlag van verzet. Achter hem tonen toeschouwers, gekleed in kleurrijke kleding, een mengsel van schrik, ontzag en vastberadenheid. De architectuur van het oude Rome torent op de achtergrond, die de actie verankert in een historische context die gewicht toevoegt aan dit mythische moment.

De kleurenpalet creëert een uitzonderlijk evenwicht tussen levendige tinten en gedempte tonen; felle rood- en geeltinten botsen met de aardetinten van het rotsachtige landschap, wat een rijke dynamiek creëert die de blik trekt. Gérôme hanteert een losse penseelvoering voor de figuren, waardoor het gevoel van beweging en chaos toeneemt. De interactie tussen licht en schaduw is verbluffend; waar de vlammen knetteren en verlichten, komen de uitdrukkingen van angst en moed tot leven. Dit werk pulseert van emoties—het confronteert de toeschouwer met de paradox van menselijke moed te midden van een dreigende ramp, een getuigenis van de spanning tussen urgentie en heldhaftigheid in het aangezicht van onontkoombare catastrofe.