W tej dramatycznej scenie panuje chaos, gdy postacie wirują wokół centralnej chwili rozpaczy. Dzieło to ujmuje heroiczny skok Marka Kurcjusza, który dosiada energicznego białego konia, odważnie rzucając się w przepaść, otoczony płomieniami i tumultem. Jego czerwona peleryna powiewa za nim, budząc poczucie pilności i odwagi; wydaje się niemal sztandarem oporu. Za nim, widzowie, ubrani w kolorowe szaty, ukazują mieszankę przerażenia, podziwu i determinacji. Architektura starożytnego Rzymu wyrasta w tle, ugruntowując akcję w kontekście historycznym, który dodaje powagi temu mitologicznemu momentowi.

Paleta kolorów tworzy wyjątkową równowagę między żywymi odcieniami a stonowanymi tonami; jasne czerwienie i żółcie kontrastują z ziemistymi kolorami skalistego krajobrazu, tworząc bogatą dynamikę, która przyciąga wzrok. Gérôme stosuje luźny styl pędzla dla postaci, zwiększając poczucie ruchu i chaosu. Gra światła i cienia jest uderzająca; tam, gdzie płomienie skwierczą i oświetlają, wyrazy strachu i odwagi ożywają. To dzieło pulsuje emocjami - stawiając przed widzem paradoks ludzkiej odwagi w obliczu nadchodzącej katastrofy, stanowi świadectwo napięcia między pilnością a bohaterstwem w obliczu nieuchronnej katastrofy.