In dit diepe tafereel verzamelt een groep ernstige figuren zich rondom een stervende man, wiens fragiele lichaam ligt op een eenvoudig bed, doordrenkt met waardigheid en wanhoop. De scène pulseert van rauwe emotie, versterkt door het schaduwrijke interieur dat het clair-obscur meesterlijk benut. De vaardige penseelvoering combineert zachte en scherpe contouren, waarbij de plechtige gezichten en subtiele gebaren een verhaal van sterfelijkheid en nalatenschap vertellen. Het kleurenpalet, gedomineerd door gedempte aardetinten en warme accenten, verrijkt de sfeer met een bijna tastbare zwaarte. Het licht richt zich indringend op de centrale figuur, wiens bleke huid sterk contrasteert met het roodachtige gewaad van een nabijstaande dienaar, waarmee de spanning tussen leven en het naderende einde wordt benadrukt. De houdingen en uitdrukkingen van de aanwezigen roepen een complex spectrum van rouw, eerbied en bezinning op, en nodigen de toeschouwer uit om dit intieme afscheid te delen dat doordrenkt is met historische grootsheid.